Dag 61

Dag 61. Donderdag 21 Maart

Die 522 km na TO Strand is deur die Transkei en jy moet maar wakker bestuur met al die diere en voetgangers op en langs die pad, so ons wil maar vroeg wegkom. Ons is almal vroeg op en ons drink net koffie saam met ŉ beskuit en pak op.

Soos elke ander keer verwonder ek my aan die kleur van al die hutte, dis kompleet of daar ŉ spesifieke verf op ŉ uitverkoping was want almal is dieselfde bou-groen kleur geverf. Dan kry jy weer helder groen in ŉ kol en dan weer ligblou op ŉ ander plek. Ek sal maar eendag moet stop en navraag doen oor die kleur van die hutte, dalk ŉ dieper betekenis as net ŉ uitverkoping op ŉ verfkleur. Die verkeer in die dorpies is maar deurmekaar, elkeen stop waar hy wil, gesels met ŉ voetganger of laai mense of items op of af. Geduld is die wagwoord, baie geduld. Gelukkig is daar die mense by die winkeldeure op die luidsprekers wat die een harder as die volgende roep om jou van al die specials te vertel, tesame met die oorverdowende musiek wat ander weer op die straat uitbasuin om klante te lok.

Die pad en natuur van Mtata na Port St Johns is mooi en ook die deel van Port St Johns na Port Edward met al die berge en passe. Hier en daar kom ons padwerke teë maar dit is altyd vir my ŉ goeie teken, daar word darem nog aan die pad gewerk.

By TO Strand aangekom is ek aangenaam verras met die kwaliteit van die oord, rêrig vyfster. Baie mense het my al vertel van die plek maar ek is beïndruk. Ons slaan kamp op langs die ablusie op die groen gras. Dis lekker groot staanplekke.

Die eende, ŉ ma met ŉ klomp kleintjies, kom groet terwyl ons kamp opslaan. Ons kamp is lekker beskut teen die wind en ons het ŉ lekker hoekie aan die agterkant wat lekker privaatheid gee. Omdat ons drie dae staan, besluit ons om die gazebo ook op te slaan tussen die twee waentjies. Daar is ook heelwat ander kampers op die terrein, maar die terrein is groot.

Ons raak rustig en steek die vuur aan. Ek merk dat Anton gereeld sy rug vryf maar hy stel my gerus en sê dis die langpad se sit van vandag. Vanaand braai ons hoender en dit moet stadig gedoen word, gaar maar nie droog nie. Anton is die een wat weet hoe en dis sy beurt om te braai. Ek maak sy stoel naby die braai staan sodat hy sommer kan sit en dit op die gemaklike manier kan doen. Die windstil weer dra by tot die lekker kuier. Na ete gaan ons vroegerig inkruip, sal more die omgewing verder verken.