Dag 66. Dinsdag 25 Maart
Ons is weer vroeg op. Dis ʼn mooi windstil dag as ons koffie drink en vir oulaas oor die see sit en uitkyk. Hierdie bly ʼn besonderse kampplek. Die opslaan gaan vinnig en ons ry gastehuis toe. Ons gaan vandag ry tot by Cape Vadil. Dis net 225 km so ons is nie haastig nie.
Die eienaars by die gastehuis is baie vriendelik en gasvry. Die ontbyt saam met Anton en Magda is weer die full monty en smaaklik. Na ontbyt help ek vir Anton sy waentjie haak. Die groet is hartseer, maar ek besef net weer die lewe loop sy eie draaie met mens. Die toekoms is nie in ons hande nie. Geniet vandag want jy weet nie wat more gaan oplewer nie. Moenie uitstel nie, dinge verander vinniger as wat jy dink. Die lewe bly ʼn lied.
Ons stop op Mtubatuba om aankope te doen. Die plan is om so twee aande by Cape Vidal te slaap en dan weer pad te vat, weet nog nie waarheen nie. Ek wil graag Kosibaai toe maar Moeksie wil nog nie lekker byt nie. Vriende van ons is ʼn tyd gelede by Kosibaai gekaap, saam met die kinders by hulle. Gewere teen die kop is hulle die bosse in gevat en hulle voertuie gevat. Hulle moes ook van hulle klere en skoene uittrek. Hulle moes later spesiale reëlings tref om die kampgoed terug te kry by die huis in Centurion. Ek lees en hoor ook nog te gereeld van voorvalle op die Noord-kus van Natal, sal maar sien. Dis jammer want dis ʼn mooi deel van ons land.
Dis net na een as ons by die hek van die Isimangaliso Park net buite St Lucia stop. Van hier af is dit nog so 30km teerpad tot by Cape Vidal. Ons is in ʼn wildtuin en ry stadig. Dis nie lank voor ons twee renosters redelik naby sien wei nie. Die een se horing is groot.
Na heelwat ander wild en nog renosters langs die pad kom ons by Cape Vidal aan. Ons boek in kan van ʼn hele aantal plekke kies. Daar is wel heelwat mense en groepe wat kamp. Ons kies ʼn kampplek nie te vêr van die ablusie af nie en wat mooi gelyk is. Ons moet bontstaan en keer as ons opslaan want die ape hier is hans. Hulle is lankal nie meer bang vir mense nie en sal goed hier langs jou kom gryp en jou snaaks aankyk asof jy nie hier hoort nie, dis hulle plek. Die Bosbokkies kom ook gou nader om te groet, so ook die Rooiduikers. Dis lekker hier tussen die diere.
As ons klaar opgeslaan het sit ons en aanskou die stellasies van van die ander kampers. Dit lyk of hulle semi-permanent hier bly! Die karavaan en of tente staan onder ʼn groot skuur wat met dik pale en skadunet gebou is, kompleet soos ʼn sirkustent waaronder jy kamp. Ander het ʼn elektriese heininkie wat om die seil gespan is van die opslaan dak van die karavaan om die ape te keer. Ek besef dat die ape hier ʼn probleem kan wees en ons sal moet katvoet wees as ons die kamp alleen los. Alles sal toe moet wees, ook die seil voor die gaas van die deur en vensters. Die rubber slang wat ek uithang skrik hulle nie af nie, al lankal so een gesien en gewoond aan hom. As ek die ketty se rek span, dan hardloop hulle so paar meter en draai om of spring net in die naaste boom en kyk na jou. Ek het in my lewe nog nie sulke hans ape beleef nie.
Die vuur brand lekker en die bokkies en ʼn trop gebande muishonde kom kuier saam. Die rustigheid van die kamp is besonders as ek en Moeksie ʼn draai deur die kamp stap. Hierdie plek is veral gewild onder vissermanne en duikers en oral is daar visstokke (baie) en bote op die kampplekke. Meeste kampers hier het ook ʼn gilli of twee wat besig is om visgerei en bote te was na die dag se aktiwiteite.
Vanaand is dit vark tjops en knoffelbrood. Ons mis vir Anton en Magda as ons langs die vuur sit en gesels. Ons gaan vroeg inkruip en jy hoor die see agter die groot duin in die agtergrond gesels.
Dit is jammer dat Anton hulle moes omdraai, julle lyk soos die idiale pêlle, iets wat jy nie oral kry nie. Groete en geniet